یک زمانم بهل ای جان که خموشانه خوش است...

یه وقتهایی  همه چیز زیادی است ...آنقدر توان نخواهی داشت خودت یا عزیزترین عزیزانت در کنار داشته باشی...بینهایت تنهایی را می خواهی نه اینکه افسرده باشی و حال دلت کوک نباشد نه !حتی خود خودت هم در این میانه زیاد میآوری...هر نجوایی گوش را خراش می دهد ،هر خیالی ذهن را می فرساید و  هر لبخندی سهمگین است خاموش زیر پت پت چراغ زندگانی راه را بر عبور افکار راه و بیراه ببند...