به مار ماهی مانم نه این تمام و نه آن

سر صبحی وقت برای نوشتنم خوش افتاده  بود  اما نارفیقی در کنارم بود  که روا نبود  پیش او دست به دامن قلم ببرم  و این شد الهه کلمات ازمن روی بر تابید...
در رویا خود  را روی ریسمانی دیدم بر فراز دو دریا  که یکی غرق در طوفان و باد های سهمگین بود آن دیگری در پس فریبندگیش گردابی مکنده را آبستن بود  و من روی طناب  راه درازی را می بایست طی کنم  راه بی پایانی...من بند باز نیستم  و تاول های راهی که آمده ام لب باز کرده اند  و در من از طوفان های گذر کرده  درد های فراوانی به یادگار است ...
من مثل آن میهمان ناخوانده ایم  که مرا از پنجره پس فرستاده اند  و من چنگ انداخته ام به زلف پنجره  گوشهایم را گرفته ام   تا صدای درنده و سهمگین طوفان را نشنوم  چشمهایم را بسته ام  تا  قطره های بلا را نبینم  اما  تنم خیس و خسته و زخمی است از حقیقتی که جریان دارد  حقیقت سیال و سیاهی که مرا می بلعد حقیقتی که من انکارش  می کنم  بیشتر و بیشتر مرا در میان میگیرد  خدای من  زندگی مرا چه فرض کرده است  مگر من همان دختر مو فرفری  ۷ ساله نیستم  که دنبال همبازی هایم  توی میدانی محله قدیمی می دویدم  و فقط نگران این بود که باز زمین نخورم  باز زانوهایم زخمی نشود  ! اما باز زمین به زانو هایم  زخم میزد  و من دوباره می دویدم من از کودکی های به کرات خاطره پرواز کردن  روی زمین را دارم
بی راهه رفتم چیست ؟
یاد این شعر مولانا افتادم
از خون من آثار به هر راه چکیده است
وندر پی من بود و به آثار مرا یافت...
من بوی خون می دهم و او  آن بی رحم بد سگال در هر لباسی که باشم  در هر خانه ای که باشم مرا خواهد یافت...
کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد؟
مگر غیر این است آدمی که به نرده های یک پنجره در ارتفاعی وهم انگیز  آویزان است می تواند غزلی از عشق و اشتیاق بسراید می تواند  از زلف سیاه و تابدار معشوق خیالی اش  بگوید یا از درد بازو های ضعیف و نحیف تاول هایش ببافد
او روزی هزار بار از روایت درد هایش توبه میکند  اما درد و ناکامی توی دلش موج می خورد 
شعر تر  او شعر خون آلوده ای است  که از لای دندان و قلمش چکه می کند !

باور کن زندگی با من سر نساختن دارد  زندگی به طرز عجیبی به من گیر داده 
یک جورایی انگار لای دندان زندگی گیر کردم ام  هرچه سکوت می کنم بیشتر سر سازش  با او میگیرم بیشتر با من به جنگ است  و میخواهد یک جور هایی تکلیفش  را با من  روشن کند  !

مسافر مهتاب...