رد اندوه...

روی صورتم از گذر زمان دو خط باریک افتاده آن هم در گوشه های لب!

به گونه ای میفریفتم خود را که خوب است بیشتر خندیده ای!

صادقانه گفته ام ، خود را میفریبم ،آدمی که بین دو ابرویش چین افتاده یک تابلو ایست دارد با اخم می گوید آهای آدمها ، آهای زندگی بس کن !

ولی من که بازی آموز خوبی از روزگار نبودم سیلی خوردم و خندیدم زندگی و آدمهایش با دل ریش من به صلح نیامدند!

این خط ها که وا می روند روی صورتم حالا دیگر رد اندوه نام گرفته اند ...